Koue winters is 'n ernstige uitdaging vir bere. Diere moet goed voorbereid wees daarop: 'voldoende vet opwerk' en 'n plek vir winterslaap reël. 'N Beer wat nie in die winterslaap is nie, is gewoonlik tot honger en koue gedoem en word 'n maklike prooi vir jagters.
Berei die beer voor vir winterslaap
Vir 'n goeie winterslaap moet 'n beer noodsaaklike voedingstowwe ophoop, dus kos speel 'n baie belangrike rol. Die meeste van die omnivore se dieet bestaan uit plantaardige voedsel. Klein knaagdiere, voël-eiers, visse, mierlarwes, die oorblyfsels van hoefdiere wat deur ander roofdiere doodgemaak is, is ook voedsel vir die beer. Die sederkegels waarvan hy hou, help die taiga-eienaar om vet vir die winter op te slaan. Die tydsberekening van die verblyf van die dier in die kuil word vertraag as die jaar skraal was en die beer nie genoeg tyd gehad het om gedurende die somer- en herfsperiodes voldoende vet op te sit nie.
Dit is baie belangrik vir die eienaar van die klompvoetbome om 'n afgeleë plek vir 'n wintertoevlug te vind om veilig te kan wegkruip in die winterslaap. Die beer is slu, gaan na die kuil: hy verwar die spore, beweeg selfs agteruit, maak sy weg deur die opgehoopte bome. Die buitewyke van ondeurdringbare moerasse wat die pad van windskerm blokkeer, die oewers van bosriviere en mere is die plekke waar die beerholte meestal gevestig is. Die bruin eienaar van die bos kan gate vir haar kies onder omgeslaan bome, 'n bos borselhout. Selfgegrawe diep erdekuile of -grotte word ook 'n winterrook van die dier.
Die belangrikste ding vir 'n rustige slaap is die stilte rondom, die droogte van die nes. Onverwagte gaste kan die winterslaap versteur, dan sal die beer 'n nuwe plek vir 'n kuil moet soek. Maar meestal gaan voëls en wilde diere om dit, en voel die teenwoordigheid van die eienaar. Gewoonlik is die persoon die oorsaak.
Winterbeer woning
As 'n koue winter verwag word, probeer bere om die winter in 'n dieper kuil te gaan lê om dit goed op te warm. Sparentakke word hier nodig. Moslae en grasse wat soms 'n halwe meter hoog word, is die beddegoed in 'n ruim winterrook. Die hoeveelheid materiaal en die dikte van die rommel hang af van die voginhoud: in 'n moeras word meer benodig as op droë plekke. En in die lente bespaar 'n dik laag mos en hooi smeltende sneeu.
Die betroubaarheid van die beerhok word gegee deur 'n smal mangat, wat net 'n ervare jagter in die sneeuwinter kan vind. Daarbenewens word dit dikwels in digte ruigtes versteek, en dit is slegs moontlik om dit met behulp van 'n byl en 'n mes te bereik.
Jagters het soms op baie interessante kuile afgekom. Om byvoorbeeld die regte vorm van die nes aan te bied, gerangskik op heuwels beskerm teen vog. Fyn geskeurde bas en 'n klein aantal sparretakke vorm die basis van die woning. Die onderkant van die ligstoel was bedek met mos en spar bas. 'N Beer wat nog nie tyd gehad het om 'n plek vir 'n winterslaap voor te berei nie, kan selfs in 'n hooiberg lê in 'n bosraam.
Die beer slaap in 'n kuil in 'n ander posisie: opgekrul in 'n bal, op sy sy of op sy rug, en sit selfs soms met sy kop tussen die pote omlaag. Die liggaamstemperatuur van die dier tydens winterslaap neem effens af, asemhaling en hartklop vertraag. Dit gebeur gereeld dat 'n kluitvoet sy poot in 'n droom suig. Trouens, hy lek hulle tydens die ongemak op die vel van sy pote in die middel van die winter.
In 'n kuil slaap bruinbere gewoonlik alleen. Soms kan 'n sybeer daarin saam met verlede jaar se beerwelpie wees, dus word 'n ruimer nes gereël. Heel aan die begin van die winter skenk 'n beer 'n geboorte aan twee tot vier heeltemal blinde welpies, wat ongeveer 'n halwe kilogram weeg en nie hare en tande het nie. Hulle bly die hele winter by hul moeder, voed op haar melk en kom uit die kuil as lenige en harige, maar afhanklike welpies.
Tydens lang ontdooiings kan diere wakker word en die rookhuis verlaat, en met koue weer terugkeer. Dit gebeur dat die kuil 'oorerflik' word: verskeie geslagte bere gebruik dit as 'n skuiling tydens winterslaap.
